Wat was het mooi weer afgelopen weekend! Terwijl ik heerlijk in het zonnetje door de duinen wandelde, kwam er een vader met zijn zoontje langsfietsen. Precies op dat moment zei de vader tegen zijn zoontje:
Schat, waar kijk je toch naar? Je moet recht vooruit kijken. Dán pas zie je waar je heen gaat!
Terwijl ik doorwandelde en zij al lang weer uit het zicht waren, bleven die woorden bij me hangen. Ergens natuurlijk herkenbare woorden. Want hoe vaak zeg ik niet tegen mijn zoontje dat hij voor zich moet kijken op de fiets omdat hij anders op zijn snufferd gaat.
Hier en nu
Maar het was vooral die eerste verbaasde vraag die bleef hangen: ‘Schat, waar kijk je toch naar?’. Het was alsof het de vader verbaasde dat het jongentje om zich heen keek. Alsof zich daar in de duinen toch moeilijk iets kon afspelen wat interessanter was dan de richting waar ze naartoe gingen.
Het is tegenwoordig bijna hip om het te hebben over in het hier en nu leven en ik denk dat veel ouders dit in theorie in ieder geval goed begrepen hebben. En toch, het zijn dit soort terloopse uitspraken die ons stiekem verraden. Als we niet uitkijken, zijn we altijd op weg naar het volgende doel en leren we onze kinderen net zoals wij meer vooruit te kijken dan aanwezig te zijn in het hier en nu.
Keuzestress
Ik voel de stress van mijn bonuszoon van 16 (de zoon van mijn man), die op dit moment gestimuleerd wordt om na te denken over zijn studiekeuze. Hij krijgt op school vragenlijsten en wordt gecoacht omdat hij het allemaal niet weet. Maar hoe meer hij erover nadenkt, hoe minder hij het antwoord weet. Het geeft hem echt stress en ik krijg de indruk dat het hem op dit moment veel meer zou helpen om op te mogen gaan in de dingen die hij veel interessanter vindt, zoals meiden en uitgaan J.
Kinderen en volwassenen hebben elkaar iets te leren
Begrijp me niet verkeerd. Ik geloof in doelen stellen en ik denk dat we een belangrijke taak hebben als ouders om een kind vooruit te leren kijken en bijvoorbeeld te leren plannen. Maar wat sommigen van ons misschien over het hoofd zien, is dat kinderen óns heel veel belangrijks te leren hebben als het gaat over opgaan in het moment. Ik denk dat als we de wederkerigheid van dit leerproces beter gaan begrijpen, we vanzelf een betere balans bereiken tussen vooruit kijken én verankerd blijven in het hier en nu.
Wat ik van mijn zoontje heb geleerd
Wat heb ik toch veel van mijn zoontje van 4 geleerd op dit gebied. Door hem merk ik het weer op als er een vliegtuig overvliegt. Door hem kan ik me weer verwonderen over de prachtige kleuren van een herfstblad of over de regen die hard op het serredak plenst. Hij heeft me geleerd weer op te gaan in een spel en zeker ook om het leven af en toe wat minder serieus te nemen.
De focus loslaten voor nieuwe inspiratie
En aldoende heb ik geleerd dat de antwoorden vanzelf weer komen als ik het allemaal even niet weet, als ik inspiratieloos ben of niet weet wat ik wil, mits ik mezelf toesta om te ontspannen. Om de focus op de toekomst en het denken los te laten, en me te openen voor wat het moment me te bieden heeft.
Hoe ervaar jij dit? Lukt het jou om op te gaan in het moment? Wat heb jij van jouw zoon of dochter geleerd op dit gebied? Ik ben benieuwd naar je reactie! Je kunt hem hieronder kwijt.
Wil je meer weten over wat jij van je kind kunt leren over jezelf? Kijk dan eens naar het traject Jouw kind, jouw spiegel.
Meer artikelen lezen?
5 TIPS: hoe bereik je je doelen en geniet je toch van de weg ernaartoe?
Wat jouw omgeving (en dus ook je kind) je spiegelt.
