Je huis als spiegel
Loslaten (van bepaalde spullen, activiteiten, emoties en relaties) is voor mij lange tijd best een uitdaging geweest. Zo deed ik veel te veel en had ik zo’n volle agenda dat ik mezelf uitputte, had ik bijvoorbeeld moeite met het loslaten van een vriendje als een relatie uitging (zelfs als ik het zelf had uitgemaakt!) en vond ik moeilijk om vergeving toe te laten in bepaalde situaties.
Dat weerspiegelde zich ook in mijn huis waarin ik spullen bewaarde die ik eigenlijk niet gebruikte, maar die wellicht ooit van pas zouden kunnen komen of die emotionele waarde hadden. Denk aan boeken die ik ooit gelezen had, dagboeken of spullen die ik van mijn overleden moeder had gekregen. Maar er zaten ook veel spullen bij die ik gewoon nooit had gebruikt, of die ik al tijden niet meer gebruikte omdat ze niet meer leuk vond, of misschien wel nooit echt leuk had gevonden.
Wat je spullen je laten zien
Waarom bewaarde ik ze eigenlijk nog? Omdat ik me toen nog niet realiseerde wat al die spullen me lieten zien. Onder andere hoe ik vasthield aan een oude versie van mezelf of aan een idee over wie ik vond dat ik moest zijn en ook dat ik eigenlijk helemaal niet zo goed wist wie ik was, wat echt bij mij hoorde en wat mijn hart sneller deed kloppen.
Ik zeg bewust ‘wat die spullen me lieten zien’. We zeggen weleens dingen als ‘ik word onrustig van al die spullen’, maar eigenlijk laten de spullen je dan alleen jouw onrust zien. Het gaat niet om de spullen zelf, die zijn helemaal neutraal. Een boek is een boek. Het gaat om hoe je je verhoudt tot de spullen en wat dat je laat zien. Waarom staat er bijvoorbeeld al jaren een boek in je boekenkast dat je nooit hebt gelezen en waar je in al die jaren ook nooit zin in hebt gehad? In de meeste gevallen zou je dan kunnen concluderen dat het gewoon niets voor jou is. Maar waarom bezit je het dan? Wellicht omdat je vindt dat je het zou moeten lezen en vasthoudt aan een idee over wie je zou moeten zijn? Als dat het geval is, dan kun je je ook afvragen hoe ‘zuiver’ je je activiteiten kiest of de mensen met wie je je omringt. Kies je die ook op basis van wie je zou moeten zijn?
Spullen als ‘vulling’
Soms bezitten we spullen gewoon als ‘vulling’. We hebben geen last van dat boek, dus dan kan het daar toch gewoon staan? We zijn dan eigenlijk gewoon bang voor de leegte. Dat is ook vaak de reden waarom mensen van de ene naar de andere activiteit hollen. Om de leegte niet te hoeven voelen. Want wie ben je nog zonder al die spullen, zonder de continue activiteit? We vinden het vaak eng om te ontdekken wie we zijn voorbij alles wat we doen en wat we denken over onszelf omdat we dan onvermijdelijk ook moeilijke gevoelens tegenkomen. En dus vullen we de leegte maar met wat dan ook, met als gevolg dat je in een zielloos huis leeft en dat je alles behalve een bezield leven leeft. Je ziel, je ware essentie, ontdek je als je de leegte en alles wat je daar weer ontdekt (vaak veel oude pijn) aangaat.
Stel je eens voor…
Dus stel je eens voor (doe je ogen even dicht en stel het je echt echt voor) …
je leeft in een huis en je omringt je met spullen die echt waarde hebben voor je: omdat je het echt mooi vindt, het gelijk een fijne herinnering oproept, of omdat je het echt handig vindt en dus ook gebruikt. Hoe zou dat voelen?
Gaan dan nu eens in gedachten door de ruimtes van jouw huis (of loop er doorheen). Weerspiegelt je huis op dit moment wie jij echt bent? Hoe zijn de kamers, de zolder of de kelder eraan toe? Staan deze vol met spullen waarvan je niet eens meer wist dat je ze had? Word je blij van deze spullen?
Verandering omarmen
Als mens zijn we continu in beweging en we veranderen. Iets wat vorig jaar helemaal voor je werkte, kan inmiddels totaal gedateerd zijn. Dat is ook de reden waarom ik elk jaar een opruimronde doe. Niet eens zozeer om het opruimen zelf, wat natuurlijk ook lekker is, maar omdat het bewustzijn schept. Je leert jezelf er beter door kennen en je ontdekt waar je nog vasthoudt aan dingen omdat je het moeilijk vindt om verandering te omarmen.
Energie in beweging brengen
Het is bijzonder wat er gebeurt als je gaat beginnen met opruimen en werkelijk gaat inzoomen op alles wat je bezit en object voor object door je handen laat gaan met de vraag: ‘word ik hier blij van?’ of ‘gebruik ik dit (nog)?’. Die tas die ik al jaren bezat en waarvan ik me nu afvraag waarom ik die in hemelsnaam zo lang bewaard heb. Ik weet het eigenlijk wel: ik kreeg die tas van mijn overleden moeder. Ineens rollen de tranen over mijn wangen. Want als ik die tas wegdoe, dan laat ik ook weer een stukje van haar gaan. Maar ik voel dat het tijd is om weer een stukje rouw te nemen. Er komt voelbaar vastgezette energie in beweging. Het voelt na de tranen helemaal goed, bevrijdend zelfs, als ik de tas aan een kennis cadeau doe.
JeZelf vinden
Dan bijvoorbeeld al die half geopende potjes van produkten die ik ooit eens geprobeerd heb, maar ervan concludeerde dat ze me niet bevielen. Nu staan ze daar maar. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor kleding. Al die ruis van spullen die niet bij me passen. Het probleem ervan is dat ik me eraan erger en ze me afleiden en dat ik de spullen die ik wel gebruik minder goed kan vinden. Als ik teveel ruis toelaat in mijn leven, op alle vlakken, word ik afgeleid van mezelf en kan ik meZelf minder goed vinden. Dat is wat dit mij te vertellen heeft. Weg dus die potjes, of nu eens gewoon opmaken en weg ermee. Lekker voelt dat.
Ik merk nu ik zo lekker aan het opruimen ben geweest dat er gaandeweg meer helderheid komt in mijn hoofd. Ik heb meer energie, krijg ineens inspiratie om te schrijven en ik voel me blij. Dát is nu de kracht van opruimen.
Vind je het leuk om jouw ervaring met opruimen te delen? Je kunt hieronder op dit artikel reageren!
Meer lezen?
Mooi geschreven Suzanne!
Wat jij schrijft over ‘leegte’ en dat er onbewust een angst voor is, dat is absoluut waar.
Fijn dat je merkt wat het opruimen je brengt.
Groet, Marieke
Ha Marieke,
Dank je wel voor je reactie. Wat leuk!
Hartelijke groet, Suzanne