Waarom vinden we het toch zo moeilijk om in verbinding te zijn? Zitten we voor we het weten weer veel te lang op onze telefoon of andere apparaten te koekeloeren, in plaats van echt te voelen hoe het met ons gaat of het gesprek aan te gaan met onze partner of kinderen. Want laten we het eerlijk zijn: (bijna) niemand is hier heilig in. Waar vluchten we toch voor?
Op het moment dat je stilstaat en werkelijk in het hier en nu contact zoekt met jezelf, dan kom je geheid onprettige gevoelens tegen. En als je niet weet wat je daarmee aan moet, dan hol je al gauw de andere kant op. Het resultaat is dat je het leven dan niet echt leeft, maar dat je overleeft.
Als je heel veel in zo’n overlevingsstand verkeert, heb je geen idee wat je wilt in het leven. Je voelt nergens enthousiasme of passie voor.
Een praktijkvoorbeeld
Niet zo lang geleden kwam er een jonge man in mijn praktijk. Hij vertelde me dat hij zich zijn hele leven een beetje verdoofd had gevoeld. Eenzaam, nergens echt blij of enthousiast over. En ook nu wist hij niet goed wat hij wilde in zijn leven. Hij had een baan en dat ging best goed, maar echt blij werd hij er niet van. Hij kon zich niet herinneren ooit ergens echt enthousiast over te zijn geweest.
Deze jongen was als baby afgestaan door zijn Colombiaanse moeder en hoewel hij haar later in zijn leven weer ontmoet had en hij verstandelijk heel goed begreep waarom zijn moeder hem had afgestaan, was hij er met zijn gevoel zeker nog niet. Hij voelde zich verre van verbonden met zijn biologische moeder en wist eigenlijk niet goed wat hij met het contact aanmoest.
Verbroken verbinding
Een adoptie is een extreem voorbeeld van een verbroken verbinding tussen ouder en kind. Maar ook als je wel gewoon bij je biologische ouders bent opgegroeid bent en een relatie met hen hebt, betekent dat nog niet dat je op een diepere laag ook (volledig) in verbinding met ze bent. Velen van ons hebben zich onbewust (deels) afgeschermd van onze ouders, omdat deze niet in staat waren onze behoefte aan liefde, warmte en (lichamelijk) contact te vervullen. Dit is zo pijnlijk voor een kind, dat het zich dan wel moet afschermen.
Afweer
Het gevolg van deze afscherming, de afweer, is dat je ook niet (volledig) meer in contact bent met jezelf: met je passie, de liefde in jezelf, je enthousiasme. Je voelt je wat verdoofd, je weet niet goed wat je wilt.
Herstellen van verbinding met je ouders
Je opnieuw bewust verbinden met je ouders tijdens een familieopstelling wordt daarom als heel helend ervaren. In het systemisch werk (de ‘familieopstellerij’) noemen we deze oefening: ‘het herstellen van de onderbroken uitreiking’. Tijdens zo’n opstelling oefen je het opnieuw uitreiken naar (een representant) van een van je ouders. Je verandert ermee natuurlijk niet wat er gebeurd is in het verleden, maar je leert je wel weer openstellen voor de liefde van een ander en de liefde in jezelf. Het is een krachtige innerlijke beweging waarmee je je weer opent voor je eigen verlangens en behoeften.
Opstellingsmiddagen
Eén keer in de zoveel tijd organiseer ik opstellingsmiddagen in Den Haag waarin deelnemers de kans krijgen om hun eigen thema of vraag op te stellen. Ik werk met kleine groepjes van 5 of 6 deelnemers. Herken je iets in het bovenstaande verhaal of heb je een andere vraag die je graag wilt opstellen? Je kunt hier meer over de middag lezen.