Ik ben voor het eerst op vakantie in Miami. Een plek waarvan ik niet had gedacht dat het ooit mijn vakantiebestemming zou worden. Maar soms lopen de dingen nu eenmaal net even anders. We zijn uitgenodigd door een vriend van mijn man om twee weken door te brengen in zijn appartement in Miami Beach. Helemaal niet gek toch?
Seks, drugs en rock & roll
Sinds onze aankomst gisteren heb ik het gevoel alsof ik niet helemaal meer in de echte wereld ben. In het appartement dat zich in een gigantisch complex bevindt, voert de kleur wit de boventoon: de vloeren, keuken en badkamer zijn bekleed met wit marmer, de leren banken en stoelen zijn wit en witte tafels glanzen je tegemoet. Het in de jaren 60 gebouwde complex, wat nog te zien is aan de wand- en vloerbekleding in de gangen, doet verder een tikje vergane-glorie-achtig aan. Er werd ons gisteren verteld dat het een hotel geweest is en dat er zich in het verleden nogal wat drugs, seks en rock & roll afgespeeld heeft en daar kan ik me wat bij voorstellen. De energie hangt er nog laten we maar zeggen. 🙂
Zien en gezien worden
De mensen hier in Miami Beach maken het plaatje pas echt compleet. Vooral ’s avonds op de boulevard kijk je je ogen uit: een transseksueel die zijn beste act laat zien; dikke billen in een veel te hoog (en laag) uitgesneden badpakachtig kostuum; nepborsten waar je maar kijkt; de ene na de andere peperdure auto met glanzende velgen. Kortom: het is hier zien en gezien worden. De meeste indruk maken misschien nog wel de veelal jonge mensen die hun auto aan de boulevard parkeren om er vervolgens op te gaan zitten terwijl hij onder hen dreunt van de harde muziek. Daar zitten ze dan met hun trofee. Iedereen mag zien wat voor auto ze wel niet hebben.
Kwetsbaar
Ik wandel daar in mijn gewone kloffie en op mijn Birkenstocks langs en ben aan de ene kant in shock terwijl ik er aan de andere kant een beetje verdrietig van word. Dit is hier dus de norm. Dit is hier het beeld waaraan men denkt te moeten voldoen om het gevoel te hebben wat waard te zijn. De invloed ervan is gewoon voelbaar. Ik betrap mezelf er de volgende dag op dat ik me kwetsbaar voel in het zwembad tussen al die afgetrainde lichamen en nepborsten. Ik kijk naar mijn benen en zie dat ik ze best iets preciezer had kunnen epileren. Eigenlijk wil ik er gewoon weg.
Birckenstock-image
Ik kan iedereen nu natuurlijk gaan vertellen hoe verschrikkelijk nep en oppervlakkig de mensen hier zijn en benadrukken hoe ik met mijn Birkenstocks niet geef om dure auto’s en fancy kleren. Maar als ik dat doe, dan doe ik eigenlijk precies hetzelfde als de jongen op de Ferrari. Ik identificeer me met een image (het Birkenstock-image) en plak er vervolgens een waardeoordeel op (Birkenstock > Ferrari).
In plaats daarvan wil ik iets zeggen over wat ik met de jongen op de Ferrari gemeen heb: en dat is kwetsbaarheid. Kwetsbaarheid is een gevoel dat we allemaal kennen. Ik voel me bijvoorbeeld kwetsbaar als ik voor de eerste keer voor een groep mensen sta, of als ik sorry zeg tegen mijn man na een ruzie en ik voelde me gisteren kwetsbaar in het zwembad. Het voelt nogal ‘bloot’ en niet perse prettig.
Verbinding met jezelf
Vaak reageren mensen op hun gevoel van kwetsbaarheid door de ander aan te vallen (‘Hij is nep en oppervlakkig.’), door te streven naar perfectionisme (perfect gladde benen) of door het creëren van (een illusie van) zekerheid (een Ferrari). Het probleem van je verstoppen achter een schild (een image) om geen kwetsbaarheid te hoeven voelen, is dat je de verbinding met jezelf en met anderen ermee kwijtraakt. En verbinding is nu eenmaal een onmisbaar ingrediënt voor een gelukkig leven.
Ik raap dus mijn moed bij elkaar, check mijn bikinilijn en ga naar het zwembad.
Oefening
Waarmee identificeer jij je eigenlijk? Schrijf dat vandaag eens voor jezelf op. Je kunt denken aan de rollen die je vervult in het leven (moeder, leraar, broer), aan (karakter)eigenschappen (aardig, lui, sportief) aan objecten (auto, merkkleding of juist niet), levensstijl, etc. Het helpt daarbij ook om te denken aan wat jij van anderen vindt (bijvoorbeeld: mijn man is slordig, mijn vriendin heeft geen smaak).
Als je alle labels hebt opgeschreven, verfrommel je het papier en gooi je het weg of je pakt een doosje lucifers en verbrandt letterlijk het papier waarop je geschreven hebt (wel even in de tuin of open haard natuurlijk). Vervolgens ga je zitten, doe je je ogen dicht en vraag je je af: wie ben ik zonder deze labels? Wat blijft er over? Wie ben ik? Je kunt jezelf deze vraag herhaaldelijk stellen. Laat het antwoord steeds het eerste zijn wat er in je opkomt. Ik ben benieuwd wat je ervaring is. Je kunt hem hieronder met me delen.
