Grappig eigenlijk dat het toch een beetje voelt als spijbelen. Op donderdagmiddag zit ik aan het strand een heerlijke salade te eten. Alleen. Puur genieten, gewoon omdat ik er zin in had. En dat terwijl vele anderen op hun werk zitten te buffelen. Mag dat wel?
Ben ik nu niet net als die andere Wassenaarse huisvrouwen met een man met een goede baan? En erger nog, ik heb de oppas gebeld om dit te kunnen doen! Ben ik nu ook nog een slechte moeder? Eentje die liever alleen op het strand zit te genieten dan met haar kind erbij?
Dan denk ik aan het alternatief. Thuis aan het werk. Maar het punt is, ik had vandaag echt nul inspiratie. Ik wilde alleen maar naar buiten, de natuur in, wandelen, alleen zijn. Ik denk dat ik niks uit mijn vingers had gekregen thuis.
Wat is nuttig?
Wat is nu eigenlijk nuttiger? Want wat is nuttig eigenlijk? Wat is daarvoor de standaard? Die standaard, die we vaak als zo vanzelfsprekend ervaren, is ons vaak met de paplepel ingegoten. Geld verdienen (maakt niet uit of je plezier beleeft aan het proces) is nuttig, of de perfecte moeder zijn die er altijd is voor haar kinderen is nuttig. Dat is het voorbeeld dat ik gekregen heb.
En inderdaad: als ik hard heb gewerkt, schoongemaakt of leuke activiteiten met de kinderen heb ondernomen, dan voel ik een zeker mate van voldoening. En tegelijkertijd ben ik met hard werken jarenlang voorbij gegaan aan mezelf. Want voor mezelf zorgen, echt lief zijn voor mezelf, luisteren naar mijn lichaam en naar mijn diepste verlangens, dat had ik niet geleerd. Dát werd niet gezien als nuttig.
Wanneer vind ík mijn dag geslaagd?
Maar nu ben ik groot, ik ben vrij en ík mag bepalen wat ík nuttig vind. Dus ik stel mezelf de vraag: wanneer vind ík mijn dag geslaagd?
Als ik echt aanwezig ben geweest.
Als ik die dag vanuit contact met mezelf heb geleefd en voor mezelf heb gezorgd.
Als ik een stapje in de richting van mijn persoonlijke doelen hebt gezet, al is het maar een kleintje.
Als ik aandacht heb gehad voor mijn zoontje, niet uit plichtsbesef, maar omdat ik echt daar met hem wilde zijn. Al was het maar één uurtje.
Als ik in contact ben geweest met mijn man, al was het maar één glimlach, één liefdevolle aanraking.
Trouw aan jezelf
Het sleutelwoord hier is contact. En echt contact met mijn omgeving is alleen mogelijk als ik eerst in contact ben met mezelf. En daarvoor mag ik loskomen van die paplepel en het schuldgevoel dat daar onvermijdelijk bij hoort nemen voor wat het is. Ik weet dat er veel ellende is in de wereld omdat mensen verwijderd zijn geraakt van zichzelf en daardoor van elkaar, omdat ze ernaar neigen om meer te vertrouwen op wat een ander ze voorschrijft dan op zichzelf. Het allerbeste wat je voor de wereld kunt doen is daarom opnieuw trouw worden aan jezelf.
Dus ja, het klopt: een betere wereld begint bij jezelf.
Een aantal vragen ter overdenking
- Wanneer is jouw dag geslaagd?
- Wat betekent het woord ‘nuttig’ voor jou?
- Welke regel of overtuiging heb jij met de paplepel ingegoten gekregen?
- Ben jij altijd trouw aan jezelf? Wanneer niet?
