Liefdevolle volwassene of gewond kind? Wie staat er bij jou aan het roer?

De meeste mensen hebben geen enkel benul van hoe ze onbewust geleefd worden door hun verleden. We denken vaak dat we nu eenmaal volwassen zijn en dat om die reden hoe we reageren op wat er gebeurt in ons leven voortkomt uit volledig bewuste processen.  Maar niets is minder waar. Zonder dat we het doorhebben worden er door de dingen die we meemaken kindstukken in ons aangeraakt die maken dat we lang niet altijd reageren zoals we zouden willen en dat we ons lang niet altijd bij machte voelen om op een ‘volwassen’ manier met dingen om te gaan.

Deelpersonen

Je zou kunnen zeggen dat ieder van ons bestaat uit meerdere deelpersonen, meerdere kanten, waarmee we in min of meerdere mate in contact staan. Waar bij de een vaker het ene deel aan het roer staat, is dat bij een ander vaker het andere deel. Dit hangt onder andere af van de mate waarin we onze onbewuste patronen bewust hebben gemaakt en oud zeer uit het verleden verwerkt hebben.

Ik kan deze delen het best illustreren aan de hand van 5 matroesjka-poppetjes.

1. Het pure kind

Het pure kind, het kleinste poppetje, staat voor onze aard. Dit is wat we ten diepste zijn, hoe we ter wereld zijn gekomen. Het staat voor de liefde in ons, voor open bewustzijn en kwetsbaarheid, maar ook voor onze diepste verlangens, onze speelsheid, creativiteit en passie.

2. Het gewonde kind

Helaas raken we in de loop van ons leven noodzakelijkerwijs (deels) het contact kwijt met dit pure kind, omdat we onvermijdelijk dingen meemaken die zo pijnlijk zijn dat we niet langer meer zo ‘open’ kunnen blijven staan. Dit hoeven niet eens grote trauma’s te zijn. Ieder kind maakt wel kleine nare gebeurtenissen mee waarin het zich afgewezen voelt, onrechtvaardig behandeld, uitgelachen of vernederd wordt.

3. Het beschermingsmechanisme

Als volwassene realiseren we ons vaak niet hoe hard dit soort gebeurtenissen binnenkwamen bij ons als kind. Maar als je nog helemaal openstaat zoals een kind dat doet, dan ben je zeer kwetsbaar. Daarom zijn dit soort ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen wel degelijk traumatisch en moet een kind wel een beschermingslaagje, een muurtje om zich heen bouwen in de vorm van een afweermechanisme.

Dat is waar het derde poppetje voor staat. Afweer- of beschermingsmechanismen kunnen verschillende vormen aannemen, maar in de kern zijn het altijd manieren om de pijnlijke realiteit te ontkennen, bijvoorbeeld door te geloven dat als je je maar aanpast de ander je alsnog zal geven wat je nodig hebt (zie het artikel Afweermechanismen).

4. De geworden volwassene

We zijn groeien op tot een volwassene met al deze delen in ons: ons pure zelf, het gewonde kind dat verdriet heeft gehad en het mechanisme dat ons heeft geholpen ons af te sluiten voor die pijn, maar daarmee ook voor ons diepste of ware zelf. Af en toe gebeurt er iets ons leven waardoor de oude pijn wordt aangeraakt en de volwassene die we geworden zijn, gebruikt het oude afweermechanisme om met die pijn om te gaan.

We voelen ons allemaal weleens diep geraakt door dingen die ons overkomen. Vaak wordt er dan ook iets ouds aangeraakt en dat maakt dat we er niet helemaal ‘volwassen’ mee kunnen omgaan.We schieten dan in een oud patroon, in een kindstuk en reageren onbewust vanuit die oude pijn. Zonder dat we het doorhebben reageren we eigenlijk niet op wat ons in het hier en nu overkomt, maar we reageren op die oude onverwerkte gebeurtenis.

5. De liefdevolle ouder

Het werkt enorm bevrijdend om oude onbewuste patronen bewust te maken. Het inzicht in en de verwerking van al die kleine en grote oude stukken zijn essentieel als je werkelijk volwassen wilt worden. En daarvoor moet je allereerst een liefdevolle ouder voor jezelf worden. De liefdevolle ouder in ons kan als het ware van een afstandje kijken naar al die delen die in ons werkzaam zijn. Hij of zij doet dit vanuit liefde en mildheid voor zichzelf.

Er is vaak best wat oefening nodig en moed om de liefdevolle ouder in jezelf te ontwikkelen. Het valt voor de meeste mensen niet mee om met liefde en mildheid naar zichzelf te kijken. We zijn vaak zo gewend om onszelf vanuit onze geworden volwassene te bekritiseren en omlaag te praten en soms zijn we zelfs daar niet van bewust, maar doen we het wel.

Ouders en kinderen

Er komen vaak ouders in mijn praktijk die erg vanuit hun geworden volwassene leven. Hun kinderen spiegelen ze van alles en in hun geraaktheid zijn ze vaak niet de liefdevolle vader of moeder voor hun kinderen die ze zouden willen zijn. Het is voor deze ouders echter essentieel dat ze eerst een liefdevolle ouder voor zichzelf leren zijn. Je kunt het nu eenmaal niet voor een ander zijn als je het niet voor jezelf kunt zijn.

Herken je iets in dit verhaal en zou je graag meer inzicht willen krijgen in de deelpersonen die in jou werkzaam zijn of merk je dat er oude stukken in je geraakt worden? Neem dan eens contact met me op. Wie weet kan ik wat voor je betekenen.

Plaats een reactie